Girəndə amerikan uni həyatı kimi xəyallarla girib görəndə isə gijdillaxa döndüyüm yer. Nastayaşi qəhbəxana. Dedim ala bunədi bu bizim pasyak məktəbin biraz mədəni halıdı. Bidə öyrəşmədiyim tip mühit, beş betər əziyyətli sistem, kankret ömrüm çürüdü 1 kurs bitənə. O şey üstündə razborka bu şey üstündə razborka sərbəst iş kollokvium qayıb limiti aşk meşk işləri zad bidənə götümə qoyulmadığı qalıb. Hələ bi də fuadın girib telefondan istifadəyə görə imtahandan atması lap poxa sardı işləri. Mən deyirdim ulan uniyə girsəm hər gün səhər axşam gəzmək gecə evə gəlməmək içmək sosiallaşmaq zad. Sikdirər də ayqa. Elə bi yerdi siksələr də səsini çıxarammırsan ən ağır anarxisti belə dizə çökdürəcək səviyyədə. Hələ 1 kurs boyu 3 qızın xoşu gəlib insta alıb 1 həftə takılandan sonra əlaqəni kəsək mesajını gördüm ha vapşe içindədi kayfını tut. Bəxtimə qoysunlar elə nə vaxt nəyəsə ümidli olsam bərk sikə keçirəm. Bu uni işi də elə. Bdu-dan ağır abijnik qalmışam oranı tikən fəhlələrin nəvələriylə sivyaza çıxıb bərk quşdamağ lazımdı. Arada kaş əsgər gedsəydim deyirəm amma o da yaşayış deyil. Belə baxanda mənimki də onnan beş betər yaşayış deyil sikdirmişəm
11.06.2025 nəyinsə əvvəli, nəyinsə sonu, bir daha yaşanmayacaq hisslər, geri dönülməyəcək qərarlar və nə zamansa bu şəkillərdəki şəhərə duyulacaq həsrət arzusu.
zamanla unutmaq deyə bir anlayışın olmadığını bütün mənliyim ilə təsdiqləyə bilərəm.insanların zamanın axarına buraxdıqları sadecə hadisələrin əvvəlki qədər xatırlamamaq duyğuların isə daha basğın hiss etməməkdən ibarətdir.bəlkə simaları unuda bilərik,səsləri unuda bilərik,hətta görüş yerlərini belə unuda bilərik lakin nostalgiya hissləri ilə bizi bürüyən o yarımçıq xatırlanan xatirələri əsla.günün random hissəsində ağlınıza gələ biləcək,bəlkə yemək yeyərkən,film izlərkən,yorucu iş gününün ortasında belə nələrəsə məna qatacaq fikirlərin mövcudluğu heç vaxt keçmir.nənəm babam haqqında heç vaxt danışmaz,nə bir kəlimə edər nə də onu xatırladacaq əşyaları bizə göstərər amma hər səhər babam əkən ağacı sulamağ üçün erkən qalxar.unudursan lakin o insandan geridə qalanlar hər zaman sənin bir parçan olmağa davam edər.
(bax: Eternal Sunshine of the Spotless Mind)
yenə şikayətlənməyə gəldim, günlük. yorulmuşam. fiziki deyil, stresdən.
bu gün slipknot və mass hysteria konsertinə biletim var idi. amma gedə bilmədim, çünki master dissertsiyamı subçit etmək üçün deadline bu gün idi və bitirməmişdim hələ. bəli, əvvəlcədən bunu nəzərə alıb tez bitirə bilərdim. amma yazmaq istəyəndə hər dəfə mükəmməlliyyətçiliyim ilişdirirdi məni. donub saatlarla ekrana baxmaq mümkün idi, nəinki yazmaq. buenout keçirirdim deyəsən.
dissertasiyanı da submit eləmədim vaxtında. 22 dəqiqə keçib artıq. hələ 1-2 saatlıq işim var. amma heç nə hiss eləmirəm, edə bilmirəm. özümə nutella sendviç elədim gecənin ortasında, vecsizliklə yedim. axıntıyla üzən ölü balıq kimi. uje nəyə stresslənəcəyimi də bilmirəm. qusmağım gəlir kədər və stressdən. eyni zamanda boşvermişlik. bəlkə də sadəcə tənbəl insanam, qəbullana bilmirəm. çox düşünürəm nə olacaq bu işlərin axırı... ümidvaram balımdan kəsməzlər dissertasiyaya görə. dəyərmi bu qədər stressə, onu da bilmirəm. literally 1 saatlıq iş qalıb, bəlkə də az, lənət olsun ki fokuslanıb yaza bilmirəm. bəlkə də nəbilim. nəbilim eh, dünyanın axırı deyil ki.
yenə də... off